Join Magazine: Partyeiland

Nog ééntje dan. Omdat er mensen zijn die het gratis tijdschrift over reizen voor studenten Join Magazine niet lezen (een gemis in je leven), post ik hier mijn column over Curaçao dat in het zomernummer van Join is geplaatst.

Curaçao Tekst: Jolijn van Harten

Partyeiland

Blauwe zee, witte stranden, altijd zon en altijd feest. Dat is Curaçao. Tenminste, dat is waarom Nederlandse studenten graag stage lopen op Curaçao. Mijn klasgenoot en ik vertrokken met koffers vol zomerse jurkjes, slippers en zonnebrillen naar een van de warmste plekjes in het Koninkrijk der Nederlanden.

Elk jaar zoeken bijna duizend Nederlandse stagiairs tijdelijk onderdak op Curaçao. Er is een ware studentenhuizenmarkt ontstaan. Wil je een roze, wit, geel of blauw huis? Het kan allemaal. Wij kozen een geel huis in Saliña, op loopafstand van het centrum van Willemstad. Als de wind onze richting uitstond, hoorden we de Pontjesbrug (bekend van de ansichtkaart) rinkelen.
Het leek ons de perfecte plek om te wonen. Tot we aankwamen. “Niet echt veilig”, concludeerde mijn stagebegeleider toen hij het adres hoorde. Onze nieuwe huisbaas drukte ons een sleutelbos in handen waar mijn Nederlandse sleutelhanger met drie sleutels (inclusief die van mijn fiets) bij in het niet viel. Ons nieuwe onderkomen had zes sloten en een alarmcode. “Voor de buren moet je uitkijken, die komen uit de Dominicaanse Republiek, #jeweetwel.”

Huisgenoten
We hadden interessante huisgenoten. Huisgenoot nummer één nam na drie dagen de benen. Iets met drugs, ruzie en verloren huissleutels. Huisgenoot twee nam elke nacht een andere neukneger mee naar huis. Huisgenoot nummer drie haatte het eiland. Haatte haar stage. Haatte het weer. Haatte het huis. Maar zelf hield ze vol dat het eiland háár haatte.
Dus deden wij ons eigen ding. Zoals iedereen op het eiland eigenlijk. Integreren in de Curaçaose cultuur bleek lastiger dan gedacht. Al gauw shopten we met mede-Nederlanders bij de enige Albert Heijn op het eiland. We bezochten Nederlandse feestjes op Mambo Beach. In mijn gehuurde Suzuki Samurai crosste ik het eiland over zonder dat ik een woord Papiaments kon spreken.

Going local
Toch probeerden wij ons nog redelijk te integreren met de ‘locals’. We gingen bij onze leuke overbuurjongen op de veranda zitten, en dan vertelde hij alle buurtroddels. “Zien jullie die man die nu komt aanlopen? Straks keert hij met gevulde zakken huiswaarts.” En ja hoor, nog geen half later kwam hij weer voorbij. Met een grote ventilator onder zijn oksel. De steel van een koekenpan en een theedoek staken uit zijn tas. Gehaald bij iemand die zijn achterdeur open had laten staan. “Kopen? Maar vijftien gulden.”
Misschien was hij wel degene die ’s nachts, door de tralies heen, ons messenblok uit de keuken jatte. Drie maanden zaten we in Saliña ‘gevangen’ in ons gele huis. Maar ach, 250 euro voor een ruim appartement met balkon op het prachtige Curaçao is niet gek. Voor de deur onze hippe huurauto, om naar prachtfeestjes en prachtstranden te karren. O, en naar stage.

Curaçao Karnival

Na twee maanden voorbereiden is Carnaval of Carnival of Karnaval of Karnival (het mag hier allemaal) deze week echt losgebarsten. Kleurrijke parades, keiharde tumbamuziek, vrolijkheid overal en straatleven den top. Het is totaal niet te vergelijken met het Nederlandse hoempapa polonaise feest. De muziek is vrolijk Caribisch, de costuums zijn uitgebreid kleurrijk en oogverblindend door de vele glitters, de karren zijn bijzonder mooi en iedereen danst mee op het feestgedruis.

Alleen op het moment dat de Makambakar met een Nederlandse Prins Carnaval en totaal uit de toon vallende simpele clowns draait de Curacaoenaar zich om naar zijn stoel om even uit te rusten. Ik schaam me terplekken voor de smakeloosheid en vreselijke muziek van mijn landgenoten.

Als je in Nederland aan de willekeurige Carnavaller vraagt: wat houdt Carnaval eigenlijk in? Zal hij daar geen antwoord op geven. Op Curacao is het echter ‘serious buisness’, want hier begint morgen het vasten. Veertig dagen geen lekkernijen en feestjes, maar stilstaan bij de lijdensweg van Jezus. Doe je niet mee? Dan staat het pech en ongeluk op de loer, zo beweren zij. Of zou het toch door de warwarú’s (wervelwinden) van deze tijd van het jaar komen dat er meer ongelukken gebeuren?

Deze slideshow vereist JavaScript.

Politieavontuur

*whieoeoe whieoeoe* “Shit politie!”, zeg ik geschrokken. “Wat nou weer?”, gromt mijn vader.
“Waar ben jij mee bezig?”, klinkt een lage antilliaanse stem. “Ik kijk uit mijn raampje omhoog in de donkere ogen van een knappe zwarte man. Helaas in uniform. Hij kijkt me streng aan. Ik besluit mij dom te houden. “Jaaa sorry! Ik zag te laat dat het eenrichtingsverkeer was. Dat wist ik niet.”

“Mag ik uw rijbewijs zien?” Die vraag was te verwachten. Normaal ook geen lastige vraag, maar dit keer, alleen dit keer omdat mijn vader zou betalen, ben ik mijn rijbewijs vergeten. “Sorry meneer die ligt nog thuis. Mijn huis is honderd meter verderop. Mag ik er even heen lopen?” Goed idee, vond ik zelf. Maar hij niet. Mijn vader moest maar terug rijden.

“Autopapieren!” klinkt die strenge stem weer. Ik probeer met mijn sleutel het dashboardkastje open te krijgen en *knap* sleutel doormidden. “Sorry, meneer mijn sleutel is gebroken. Ik kan niet bij de autopapieren.” Ik zucht, what’s next?
Na even overleg met zijn collega, komt de politieagent weer terug. “Ik geef je alleen een bekeuring voor je rijbewijs niet mee hebben.” Nog een beetje geluk op dit pechmoment… De gegevens worden genoteerd. Ineens zie ik in mijn ooghoeken een flits. En nog een. Verbaast kijk ik in de camera van.. juist, een journalist.

Een beetje bijgekomen van de bekeuring en gebroken sleutel stap ik de volgende ochtend

Krantenbericht in Vigilante

de redactie binnen. Op de tafel van mijn stagebegeleidster ligt de krant Vigilante. Opengeslagen op pagina 7. Ik werp een snelle blik. Mijn ogen blijven hangen op een foto van een auto die verdacht veel op de mijne lijkt. Jahoor, het is mijn auto! Een kwart pagina is gevuld met twee foto’s en tekst over een ‘Dama Ulandes’ die een verkeerswet overtreedt. BIG NEWS blijkbaar…

Het resultaat van als Nederlandse ‘stashere’ (zoals het op mijn bekeuring gespeld staat) een verkeerde straat inrijden: een bekeuring van vijftig gulden en landelijke bekendheid.

Achteraf eigenlijk heel erg grappig! 😀

Update: Gister reed ik door Willemstad. *Toet toet toet* ik kijk er niet van op. Er wordt hier wel vaker getoeterd op straat. Maar het getoeter herhaalt zich. Op verschillende plekken, door verschillende auto’s. Steeds precies op het moment dat ik lang rijd. Pas als iemand zwaaiend uit zijn raampje haast onverstaanbaar roept: “Dama Ulandes!” begint het kwartje te vallen… Die Vigilante wordt echt vaak gelezen :$

Dom x dom = dommer

Pas zei een Nederlandse SPH stagiaire tegen me: “De Curaçaoënaars zijn echt dom. Ze zeggen: dom x dom = dommer, en ik ben er hier achter gekomen dat dat echt klopt”. Volgens haar ligt de oorzaak in het slavernijverleden. “Curaçao was een doorverkoopeiland. Hier werden de slaven uit Afrika heen gebracht, om vervolgens doorverkocht te worden aan Zuid-Amerikaanse landen. De zwaksten en domsten werden niet verkocht en bleven dus hier.”

Zij is niet de enige blanke op het eiland die zo over de Curaçaose bevolking denkt. Vaker hoor ik mensen hier opmerkingen maken als: “Die mensen van dit eiland zijn echt dom”. Eerlijk gezegd betrap ik mezelf soms zelfs van die gedachte als iets veel langer duurt dan ik in Nederland gewend ben of het me een half uur kost voor iemand me begrijpt. Maar mag ik dan wel concluderen dat die Curaçaoënaars dom zijn?

Dom
De definitie van ‘dom’  is volgens woordenboek Van Dale: 1 niet gemakkelijk begrijpend, beperkt van verstand, 2 onwetend, 3 redeloos, 4 van weinig verstand, van domheid getuigend, 5 waarbij het verstand niet gebruikt wordt. Het heeft dus te maken met verstand en weten. Oftewel het IQ.

In april 2009 ontstond in Nederland een relletje nadat de burgermeester van Rotterdam, Aboutaleb, tijdens een uitzending van Pauw & Witteman aangaf dat bij de “Antilliaanse populatie (!) vaak persoonlijkheidsstoornissen voorkomen, ze een laag IQ hebben en dat men ook psychische problemen ziet bij die groep”. Hier waren vertegenwoordigers van de Antilliaanse -Arubaanse organisaties OcaN en MAAPP het natuurlijk niet mee eens en verzochten de burgermeester om opheldering.

Volgens de organisaties was de uitspraak onwaardig, discrimineren en onjuist. Onwaardig, omdat de uitspraak een bevolkingsgroep over een kam scheert. Discriminerend, omdat een relatie wordt gelegd tussen een bevolkingsgroep en hersenstructuur. En tenslotte onjuist, omdat het genetisch potentieel van elk ‘mensenras’ helemaal hetzelfde is. Daarmee is dus het IQ van alle menselijke ‘rassen’ gelijk.

Laag IQ?
Deze uitspraak heeft Aboutaleb waarschijnlijk gedaan na een onderzoek naar de IQ onder Antillianen in Nederland. De test werd gemaakt door een paar honderd mensen. Uit dit onderzoek bleek dat 50% van deze mensen het IQ onder de 80 had en dus ‘verstandelijk gehandicapt’ was. Hierbij werd niet vermeld dat 1 de test gemaakt is door gedetineerde Antillianen en 2 de test helemaal in het Nederlands was en ging over Nederlandse taal en begrippen. “Als ik de Nederlandse stagiairs op het eiland op hun IQ zou testen in het Papiaments, zal misschien wel 90% er als ‘verstandelijk gehandicapt’ uitkomen”, zegt Louise Reed, voorzitter van de Kinderbescherming op Curaçao. Ze heeft een punt.

Reed maakt zich hier boos om, maar taal is waarschijnlijk niet de enige reden geweest voor de lage IQ score. Onderzoekers die de psychiatrische stoornissen onder Antilliaanse jongeren onderzochten, kwamen tot de conclusie dat deze niet vaker voorkomen bij deze groep, maar minder vaak behandeld worden. “Zwakbegaafdheid of een lage IQ score komt wel vaker voor bij Antilliaanse jongeren. Dit wijst op gebrekkige scholing”, schrijven onderzoeker Boonmann en psychiater van NIFP Vinkers. Hun eerste advies luidt dan ook: voorkom drop out op school of werk.

De bovengenoemde Antilliaanse-Arubaanse organisaties zijn het eens dat de omgevingsfactoren cruciaal zijn. Stabiele gezinnen, goede voeding en perspectief op toekomst hebben invloed op de ontwikkeling van het IQ. Het aantal drop-outs op Curaçao ligt al jaren boven de 40%. In Nederland ligt dat aantal rond de 20%. Armoede en sociale uitsluiting zijn momenteel de belangrijkste oorzaken voor stress en een tekort aan voeding en daarmee een goede gezondheid. Het aangeboren ofwel genetische IQ is dus niet lager, maar de ontwikkeling van het IQ is door externe factoren voor veel Antilliaanse jongeren lastiger dan voor Nederlandse jongeren.

Dom?
Terug naar mijn vraag: mag ik, als Nederlandse stagiair, concluderen dat die Curaçaoënaars dom zijn? Nee, want dat hier dingen langzamer gaan dan ik gewend ben, heeft vooral met bureaucratie en cultuur te maken. En dat het me soms veel tijd kost voordat iemand mij begrijpt, komt dat waarschijnlijk vooral omdat we elkaar in taal niet begrijpen. Of misschien zelfs omdat ik die Curaçaose cultuur niet begrijp. Mensen komen hier voor een blanke hoogopgeleide misschien dommer over, maar dat kan komen doordat ze geen eerlijke kans hebben gehad hun IQ te ontwikkelen. Misschien moest hij wel vroeg stoppen met school omdat er anders geen geld over bleef om van te eten. En misschien had hij, als hij dezelfde kansen had gehad als ik, wel proffessor kunnen worden.

Iets om bij stil te staan als de frustraties om de ‘domheid van die mensen hier’ weer toeslaan.

Bonaire

Samen met Joost ben ik drie dagen, twee nachten, op Bonaire geweest. Het was in één woord: HEERLIJK! Het eiland was compleet anders dan Curaçao. Minder herrie, minder mensen, meer gericht op toerisme, duurder, erg relaxt en weinig Chineze winkeltjes. Ik had echt een vakantiegevoel. We hebben gefietst (op Curaçao dodelijk, op Bonaire prima te doen), met een scooter rond getoerd, gedoken / gesnorkeld, paardgereden, flamingo’s en slavenhuisjes ontdekt, ezels geknuffeld, gezwommen, op terrasjes gezeten en ‘geshopt’. Kortom: de makambatoerist uitgehangen. Hieronder wat foto’s van onze dagen Bonaire 😀

Deze slideshow vereist JavaScript.

Flamingo’s

Flamingo

Ik doe mijn blogbeurt over Flamingo’s. De latijnse naam van deze vogel is Phoenicopteridae, maar omdat ik dat niet uit kan spreken gebruik ik liever de naam Flamingo. Flamingo’s zijn familie van vogels. Uit een DNA onderzoek bleek ooit nauwe verwantschap met futen en duiven. Dat begrijp ik niet, want futen en duiven lijken helemaal niet op Flamingo’s. Flamingo’s zijn roze. Daarom vind ik ze mooi. Flamingo’s hebben ontzettend lange benen, het lijken net stelten. Ze hebben ook een hele lange nek. Dat is fijn, anders zou de verhouding heel raar zijn. Flamingo’s eten kleine beestjes uit de bodem van water. Ze leven in alle landen waar het lekker warm en zonnig is anders krijgen ze koude tenen in het water. Ik heb Flamingo’s gezien op Curaçao. Nu laat ik wat plaatjes zien van de Flamingo’s op Curaçao.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Dit was mijn blogbeurt. Hebben jullie nog vragen?

Stroomuitval…

… de ‘gezellige’ kaarsjes blijken plots heel nuttig
… het gezang van de vogels overstemt het geluid van geen-muziek
… blij zijn met het ouderwetse GASfornhuis en de GASoven
… alleen het irritant tikkende klokje van Ans doet t nog
… het donker lijkt steeds donkerder
… een stil moment van dank aan meneer Watt
… zelfs Antillianen beginnen zich te ergeren aan het werktempo
… waar is nou dat Licht in de duisternis als je het nodig hebt?
… hoe deed opa dat ook alweer, leven zonder stroom?
… leuk dat we eindelijk de muizen in real life mogen gaan aanschouwen
… we hebben een goed excuus om niet hard aan het werk te hoeven
… we zien elkaars gezicht eens in een ander licht
… de keukenkastjes lijken heel wit en schoon”
… van stroomstoring komen kindjes, toch buur?

Deze blog is  tot stand gekomen tijdens de donkere verveelde uurtjes zonder stroom met Ans en Jolijn. Gelukkig duurde de stroomstoring ‘maar’ 4 uur. Anders hadden jullie moeten wachten op deze blog. Het schijnt hier ook weleens een paar dagen donker te zijn.

Van Harten op de helft stage

WILLEMSTAD – Na 6,5 week stage mag Jolijn van Harten vandaag officieel zeggen dat ze op de helft van haar stageperiode bij avondkrant Amigoe op Curacao zit. Inmiddels heeft ze een paar honderd persberichten herschreven, een twintigtal interviews gedaan en heel wat onderzocht. “Nieuws vinden op dit kleine eiland blijkt nog best lastig”, zegt Van Harten.

Dat ze nu officieel over de helft is van haar stage, maakt Van Harten erg blij. “Toch vind ik het ook weer jammer. Het betekent namelijk ook dat ik bijna op de helft van mijn verblijf op het eiland zit. Ik begin het eiland steeds leuker te vinden”, zegt ze. Nu zit ze nog even op haar stage. Straks crosst ze met haar Suzuki jeepje weer naar huis. Met een dubbel gevoel. “Soms denk ik: yes! Op de helft. Dan kijk ik uit naar mijn freelancestage in Nederland. In de buurt van mijn vrienden, lieve vriend en al het vertrouwde. Het andere moment denk ik: Shit! Al op de helft. Ik wil nog zeilen, mountainbiken, wandelen, zwemmen, bruin worden, naar feestjes en genieten van de vrijheid. De tijd vliegt.”

“Ik ga wel vieren dat ik nu op de helft zit”, zegt Van Harten met een glimlach op haar lippen. “Ik ga zo even een lekker taartje kopen.” Fluisterend voegt ze eraan toe: “Ik hoop niet dat Ans deze blog leest voor ze thuis komt, anders is de verassing van het taartje alweer weg.” Vanavond gaan de twee meiden samen naar Zanzibar. Daar kan je met vuurfakkels op strandbedjes onder een prachtige sterrenhemel luisteren naar een ‘relaxte life-band’. “Dan proosten we op deze eerst helft van onze stageperiode hier die we hebben overleefd!”, zegt Van Harten lachend.

De tweede week van februari heeft Jolijn van Harten vrij. Dan komt haar vriend, Joost Bosch, langs. Op 11 maart, tevens de dag dat Van Harten haar 21 jarig bestaan mag vieren, is haar laatste stagedag. Op 14 maart vliegt ze weer de kou van de Lage Landen tegemoed. “Tot die tijd ga ik nog even genieten van strandbioscopen, blauwe zee, warme temperatuur, pocopoco leefritme en alles hier op dushi Korsou!”

Terrein rijden voor vrouwen (deel I)

Zondag, beetje bewolkt, lekker windje en geen stage: het perfecte dag om op ontdekkingstocht te gaan op dushi Kòrsou.

Voorbij Santa Catharina kan je over grijze weggetjes (op de landkaart dan, want in werkelijkheid zijn het oranje-achtige zandweggetjes) richting de Sint Jorisbaai of de woeste noordelijke zeekant van het eiland. Samen met Ingelien (‘verdwaalt nog in een plantenbak’, aldus iemand die liever anoniem wil blijven) en Ans (‘Hier rechts, nee rechts! Oh andere rechts…’) ging ik (‘We kwamen toch daar vandaan? Ohnee die cactus komt me ook bekend voor’)  in mijn trouwe Suzuki Samurai (‘Waterpompslang kapot, band kapot, what’s next?’) op pad.

>> “Wachttoren! Ja, hier rechtdoor door die plas, over die hobbel, vlak langs die vrachtwagen… ohjee splitsing!”
>> “Ik ga rechtdoor.. *BAM* Ohw, sorry die hobbel had ik verkeerd ingeschat”
>>  “Auw, au au au, kan je de volgende keer even waarschuwen! Ik zat met mijn hoofd tegen het dak.. waarom zitten er geen bankjes hier achterin de auto?”
>> “Hmm.. nou dit is dus Sint Jorisbaai.. Vol met kitesurfers.”
>> “Zijn wel mooie mannen, maar ik heb nu even geen behoefte aan mensen. Laten we terug gaan en die andere weg proberen.”
>> “Ik zie de zee, hier naar links: dat paadje zitten maar een paar hobbels”
>> “Nee rechtdoor, door die plas heen”
>>”Hoe kom ik hier uit?”
>>”Achteruit die cactussen in.. ja zo! En nu draaien. Au!”
>> “Hoorde jij ook die tijger?”
>> “Hee, dat hier rechts lijkt wel een landingsbaan. Wat doet een asfalt weg in de middle of niks?”
>> “Hard! Harder!! Hardst!!! REMMEN!!!!!!”
>>  “Wat is dat midden op de asfaltweg?”
>> “Ohw kijk die auto is helemaal uitgebrand”
>> “Daar ligt ook nog een halve auto”
>> “Hmm… creapy! Laten we een andere keer maar naar die woeste zee gaan… Per mountainbike ofzo!”

Terrein reiden op Curaçao voor vrouwen deel 1 overleefd!!

Van onze verslaggever

De afgelopen weken heb ik, al doet mijn blog misschien anders vermoeden, veel gewerkt voor mijn stage. Ik ben druk bezig elke dag met persberichten en research en interviews voor wat grotere verhalen. Tot nu toe alleen nog voor in de krant Amigoe, maar vanaf deze maand zal er zo af en toe ook iets verschijnen in Ñapa, de zaterdagbijlage van Amigoe.

Hieronder een greep uit wat werk van mijn hand.

Twee goede doelen rond kerst

Voorpagina: nieuwe glasbakken

Voorpagina: Oliebollen

Vervolg: Oliebollen

Goede voornemens bekende mensen

Vuurwerkangst bij huisdieren

Nieuwjaarsduik

Vervuild strand opruimen

Werk in de wijk